~Wyjaśnienie~

Ostatnio nie było rozdziału. Pewnie zauważyliście...W ten wtorek raczej też nie będzie.
Dlaczego?
W tym tygodniu mamy próbne testy, były sprawdziany co chwile no i zbliżają się święta. Także naprawdę nie ma kiedy napisać.
Myślę, że nas zrozumiecie xoxo

Rozdział 12

Cząstki jej skóry, którą dotykał chłopak płonęły, powodując uczucie, wypełniające całe jej wnętrze. Powoli oddalili się od siebie, a szatnka zdezorientowana wpatrywała się w tęczówki, w których dostrzegała ogniki, świadczące o zadowoleniu z jego czynu.
-Leon...ja nie jestem gotowa...zbyt krótko się znamy.
-Wiem, przepraszam. Działałem pod wpływem emocji.-Trochę posmutniał z powodu jej słów, jednak wiedział, że ma rację. Nie tracąc uśmiechu, wziął Violettę pod rękę i skierowali się z powrotem w stronę teatru.

Gdy siadali na swoich wcześniejszych miejscach, aktorzy w pełnym składzie pojawili się na scenie, a salę wypełniły entuzjastyczne oklaski widzów. Wychodzili powoli, szukając wzrokiem rodziców szatyna, których spotkali przy wyjściu z budynku.
-Jesteście. Znam świetną restaurację w pobliżu, pójdziemy na piechotę, dobrze?-Para przytaknęła kobiecie i skręcili w ulicę tętniącą życiem, mimo wieczornej godziny.
-Jak się wam podobało?
-Było świetnie. Najbardziej podobała mi się scena, gdy Anna została uratowana z rąk swojego brata. Naprawdę dobrzy aktorzy.-Violetta obdarzyła Leona, który zagłębiał dalsze losy bohaterów pytającym spojrzeniem. Gdy skończył rozmowę z ojcem, szedł z dziewczyną kilka kroków za rodzicami.
-Czytałem recenzję spektaklu, tak na wszelki wypadek.
-Czyli ty to wszystko zaplanowałeś?-Udawając obrażoną, teatralnie uderzyła go w ramię. Rozbawieni doszli do eleganckiego budynku, nad którym widniało logo w języku francuskim. Zajęli miejsce przy stoliku nakrytym czerwonym obrusem, a chwilę później kelner przyniósł kartę dań. Szatynka prześledziła wzrokiem nieznajome potrawy, w końcu stawiając na Casserole z kurczakiem.
-A nie powiedziałaś nam Violetto, czym się zajmujesz?-Leon wyraźnie zaskoczony pytaniem trącił ręką kieliszek wina, którego zawartość wylądowała na dziewczynie. Gwałtownie podniosła się z miejsca, nie chcąc by jej ubranie zamoczyło się jeszcze bardziej.
-Przepraszam! Nie chciałem...
-Spokojnie, nic się nie stało, pójdę to trochę zmyć.-Puściła mu oczko, po czym skierowała się do toalety. Gdy wyszli, zadzwonili po taksówkę i po kilkunastu minutach byli z powrotem w posiadłości państwa Verdas.
-Violetto, Carmen przygotowała ci piżamę, możesz pójść się wykąpać, a ona wypierze ci ubranie.-Dziewczyna podziękowała i gdy znajowała się przed kabiną prysznicową, zdjęła z siebie klejące ubrania i weszła do środka. Nie wiedziała ile czasu pozwoliła stróżkom wody płynąć po jej ciele, ale jej głowa przepełniona była emocjami z dzisiejszego dnia. Osuszyła się i włożyła wcześniej przygotowaną piżamę. Po wyjściu z pomieszczenia popatrzyła zdezorientowana po korytarzu, nie wiedziała, w którym pokoju miała spać. Jak na zawołanie z drzwi po lewej stronie wyszedł Leon, ubrany tylko w spodnie od piżamy. Szatynka delikatnie przygyzła wargę i weszła za nim w głąb sypialni. Pomieszczenie było duże, a kolorami dominującymi była czerń i biel z lekką nutką niebieskiego.
-Wow, czy to twój pokój?
-Tak, mieszkałem w nim kiedyś, a teraz tylko czasem jak tu jestem.
-A to?- Wskazała na pościel ułożoną na dywanie.
-A właśnie. Mamy spać tutaj razem, więc ja będę na podłodze, a ty na łóżku.-Chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, jednak tylko się uśmiechnęła i podeszła do łóżka. Chłopak zgasił światło i również się położył.
-Dobranoc.-Nie odpowiedziała, bo chwilę później znalazła się w krainie snów.
Dzisiaj chyba nie przyniosłaś zbyt wiele pożytku, co?-Warknął mężczyzna o głowę wyższy od niej.
-Ja..ja się starałam.-Powiedziała roztrzęsiona, przylegając tak mocno do ściany, jakby chciała przez nią przejść.
-Starałaś się? Wiesz w czym ty się możesz postarać.-Odpowiedział triumfalnym głosem, wstając z miejsca.
-Nie...proszę...-Błagalnym tonem wypowiadała słowa, a po jej twarzy spływały łzy. Jednak mężczyznę nie obchodził jej strach, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej motywował do działania. Mimo oporu zwinnie ściągał z niej kolejne ubrania.
Obudziła się cała roztrzęsiona, a na swoich policzkach poczuła łzy.
-Miałaś zły sen, tutaj jesteś bezpieczna.-Dopiero teraz zauważyła kucającego przy niej chłopaka.
-On był taki realny, czułam się, jakbym znowu tam była...-Leon nie pozwolił jej na wybuch płaczu, przytulając ją uspokajająco.
-Czy możesz..?
-Jasne.-Zrobiła miejsce i po chwili szatyn leżał przy niej. Wciąż wtulona w jego ramiona zdołała tylko szepnąć.
-Dziękuję.


------------------------------------
No i mamy dwunastkę c:
Chyba zauważyliście, że ciągle ten wtorek? Jakoś źle jest pisać na poniedziałek, wy też wtedy mniej wchodzicie, więc oficjalnie zmieniam datę dodawania rozdziałów na WTOREK.
Chyba tak będzie lepiej :)

Rozdział 11

Gdy chłopak uwolnił się z objęc rodzicielki, w pomieszczeniu z powrotem pojawiła się uśmiechnięta dziewczyna.
-Co się dzieje?-Zadała pytanie, widząc minę zielonookiego.
-Nie nic, co by się miało dziać?
-Dobrze dzieciaki, co byście powiedzieli na teatr? Kupiliśmy z ojcem bilety na dzisiejszy spektakl.
-Ym super, z chęcią pójdziemy.-Odparł szatyn, udawając zainteresowanie propozycją.
-Niestety nie udało nam się kupić czterech miejsc obok siebie, więc siądziemy kilka rzędów dalej od was.
-Nie ma sprawy.-Syn w odpowiedzi posłał jej ciepły uśmiech. W tym momencie pan Verdas zauważył przechodzącą obok gospodynię, która niosła grube księgi.
-Pomogę ci Carmen, a co to jest?
-Państwa albumy ze zdjęciami, chciałam posprzątać w regale, na którym leżały.
-Ah zdjęcia, tak dawno ich nie oglądaliśmy, prawda Saro?
-Świetny pomysł! Violetta trochę pozna naszą rodzinę, a do spektaklu mamy jeszcze sporo czasu.
-Mamo, myślę, że ona nie chciałaby...
-Dleczego nie? Chcę zobaczyć jakim byłeś słodkim chłopczykiem.-Rzuciła mu łobuzerski uśmiech, po czym wszyscy udali się do salonu. Dziewczyna wzięła do ręki album z nie tak dawnymi zdjęciami, bo widać było, że Leon nie wiele się zmienił. Uśmiechała się od czasu do czasu, przeglądając zabawniejsze zdjęcia. Jednak jej mina zmieniła się, gdy natrafiła na uśmiechniętego chłopaka, który obejmował w talii śliczną brunetkę. Im dłużej patrzyła na fotografię, tym bardziej przekonywała się, że ani trochę nie dorównuje urodzie zapewne byłej dziewczynie jej 'chłopaka'. Czując na sobie wzrok szatyna, pośpiesznie zamknęła album i przyłaczyła się do Sary, oglądającej starsze zdjęcia. Po przeglądnięciu kilku stron, pani domu zatrzymała się na rodzinnym portrecie. Violetta zauważyła, że zdjęcie zostało wykonane w tym salonie, jednak meble były nieco inne. Zdziwił ją jedynie widok piątej osoby, która stała między dziećmi Verdasów.
-Kto to?-Spytała nieśmiało, wskazując na chłopaka, który wydawał się być kilka lat starszy od Leona.
-To jest Carlos, nasz syn...zginął rok temu, był policjantem. To dlatego Leon przeniósł się z działu kryminalnego.-Szatynka nic nie rozumiała, przecież on nadal tam pracuje. Popatrzyła na niego i spotkała się ze spojrzeniem, które nakazywało nie rozpoczynać tematu.
-Przepraszam, nie wiedziałam.-Odpowiedziała z powrotem, patrząc na kobietę.
-Nic się nie stało, Christian może zadzwoń już po taksówkę.-Mężczyzna podniósł się ze skórzanej sofy i po odejściu kilku kroków, wybrał odpowiedni numer. Po kilku minutach samochód przyjechał pod posiadłość. Gdy dojechali na miejsce ich oczom ukazał się dosyć spory, wyglądający bogato budynek. Po wejściu do sali, para odszukała swoich miejsc i usiedli na czerwonych fotelach.
-Lubisz tu przychodzić?-Dziewczyna spytała szatyna, który bawił się swoim biletem.
-Niezbyt, ale gdy mieszkałem z rodzicami często tu bywałem. A może..chciałabyś się przejść? Wrócimy zanim się skończy, a rodzice pewnie i tak nie zauważą.-Rozbawiona Violetta nie odrywała wzroku od jego twarzy.
-Mówisz jak nastolatek.-Wtedy obydwoje się zaśmiali, co nie spodobało się osobom siedzącym obok. Światła zaczęły gasnąć, a na scenie pojawiały się postacie.
-To jak, idziemy?-Zapytał chłopak, puszczając jej oczko.
-Dobra, ale będzie na ciebie.-Z uśmiechem na twarzy wstali, następnie przeciskając się między niezadowolonymi widzami. Wkroczyli do pobliskiego parku, gdzie chwilę szli w ciszy. W pewnym momencie ich dłonie zetknęły się. Leon zauważając to, bez zastanowienia splótł razem ich palce, co spowodowało, że szatynka poczuła delikatne uczucie przyjemnego mrowienia w tym miejscu.
-Chyba teraz wyglądamy jak para, prawda?-Onieśmielona dziewczyna w odpowiedzi posłała mu delikatny uśmiech.
-Powiedz mi, dlaczego twoja mama mówiła, że się przeniosłeś?
-Moi rodzice nie wiedzą, że nadal tam pracuję i nie chcę żeby wiedzieli. Lubię swoją pracę, a nie chcę im robić przykrości. Oni wolą, żebym zajął się papierkową robotą. Wiesz, zero szans na jakikolwiek wypadek. Ale nie byłoby tak ciekawie, nie poznałbym ciebie...-Gdy wypowiedział te słowa, Violetta gwałtownie odwróciła głowę w jego stronę. Kilka chwil wpatrywała się w jego cudowne, szmaragdowe oczy, a ich twarze dzieliła coraz mniejsza odległość. Przymknęła oczy i poczuła na swoich ustach rozgrzane wargi szatyna. W jej głowie momentalnie powstało wiele uczuć, bijących się ze sobą, jednak oddała pocałunek.

------------------------------------
I wreszcie mamy beso *.*
Wtoreczek, ok. Człowiek sie wyrobić nie może :D Miał być wczoraj, bo była większość, ale znowu po północy, więc i tak wtorek. A chciałam dokończyć na spokojnie, no i dodajemy teraz ;)
P.S. Dziękujemy anonimowi, który nas nominował na blogu Violetta 2 Polska, poprawiłaś nam humor dzisiaj ;*

Rozdział 10

Szatynka osłupiona wpatrywała się w szmaragdowe tęczówki, których właściciel niecierpliwie czekał na odpowiedź.
-Ja..jasne, czemu nie?-W środku gotując się ze szczęścia, że zadał jej to pytanie, posłała mu tylko ciepły uśmiech, na co on odpowiedział tym samym. Gdy znajdowali się już w samochodzie, chłopak układał sobie w głowie słowa.
-Wiesz, bo moi rodzice są...jakby to powiedzieć...dość wymagający. Niezbyt podobały im się dziewczyny, z którymi ich poznawałem...nie mówie, że coś z tobą jest nie tak, bo jesteś świetna...-Przerwał zawstydzony, na co ona oblała się rumieńcem.-...Chciałem, żebyś wiedziała, bo mogą zareagować trochę nietypowo...
-Rozumiem, nie ma sprawy.
-Nie zakładam, że będzie źle, bo na pewno się im spodobasz.
-Tak? Co im się może spodobać?-Zapytała, powodując większe zakłopotanie chłopaka, a z jej twarzy nie schodził triumfalny uśmiech.
-No jesteś miła i tak ogólnie...-Zaśmiała się, a po chwili chłopak do niej dołączył. Reszta drogi minęła w przyjemnej atmosferze. Gdy zaparkowali przed bogato wyglądającym budynkiem z nienagannym ogrodem, szatyn wysiadł i otworzył drzwi od strony pasażera.
-Jesteś gotowa, moja dziewczyno?-Puścił jej oczko, równocześnie podając rękę. W dobrym nastroju, lecz lekko poddenerwowana dziewczyna podeszła razem z nim do drzwi. Chwilę po naciśnięciu dzwonka w drzwiach stanęło małżeństwo Verdas. Jasnowłosa kobieta miała na sobie granatową sukienkę, którą podkreślała idealnie dobrana biżuteria. Natomiast mężczyzna był wysokim i dobrze zbudowanym szatynem, z wyglądu zupełnie przypominającym starszą wersję Leona. Kobieta zaprosiła gestem ręki gości do środka.
-Ym to jest Violetta, moja..dziewczyna.
-Ja mam na imię Sara, a to mój mąż Christian.
-Miło mi państwa poznać. Śliczny ogród, sama pani się nim zajmuje?
-Jak tylko mam chwilkę.-Uśmiechnęła się do niej lekko.-Zapraszam do jadalni.-W pomieszczeniu stał duży, dębowy stół, na którym były rozłożone cztery nakrycia. Rodzice Leona usiedli obok siebie, a oni naprzeciwko nich. Gospodyni wyczekując tego momentu, niemalże w tej samej sekundzie przybyła z ogromnym talerzem, na którym spoczywał idealnie przyrządzony indyk. Gdy danie zostało podzielone na porcje, pani domu zabrała głos.
-Leon dlaczego nie pijesz wina? Specjalnie jechaliśmy po twoje ulubione.
-Prowadzę.-Posłał jej krótki uśmiech.
-To nie zostajecie na noc?-Ojciec chłopaka był trochę zaskoczony.
-Muszę być jutro w pracy i...
-Leoś, tak rzadko się widujemy. A ty chyba idziesz po południu do pracy? Pojechalibyście wcześniej.-Szatyn spojrzał na dziewczynę, siedzącą po jego prawej stronie.
-Nie mam nic przeciwko, możemy zostać.-Uśmiechnęła się słodko, na co on przybrał podobny wyraz twarzy.

-To może opowiecie nam jak się poznaliście?-Po usłyszeniu pytania szatynka zaksztusiła się kawałkiem mięsa i wymownym wzrokiem spojrzała na szatyna.
-Em..Może ty Violu powiesz?-Obdarzył ją błagalnym spojrzeniem, na co momentalnie uległa. Przełknęła resztki pokarmu i zaczęła mówić.
-No więc to była zima. Pamiętam wychodziłam z mojej ulubionej kawiarni z kubkiem kawy Macchiato. Śpieszyłam się wtedy na spotkanie z przyjaciółką i wybiegłam, nie zauważając lodu na chodniku. No i łatwo przewidzieć, że się poślizgnęłam, ale oczywiście ktoś mnie uratował.-Wtedy złapała za rękę chłopaka, spoczywającą na stole, a ich ciała przeszedł przyjemny dreszcz.-A, że miałam ze sobą te kawę, to jej zawartość wylała się na mojego zbawiciela.-Zakończyła lekko się śmiejąc, a gdy obróciła głowę ujrzała oczy pełne zaskoczenia, ale również i szczęścia. Gospodyni podająca tort czekoladowy, przeszkodziła w zamiarze wypowiedzi rodziców chłopaka. Obdarzyli ich tylko serdecznymi uśmiechami. Leon spostrzegł w nich dziwną zmianę, która mogła zwiastować, że polubią szatynkę. Po zjedzeniu deseru Violetta zaproponowała pomoc dzisiejszej kucharce, co pozwoliło na prywatną rozmowę Verdasów.
-Wreszcie znalazłeś jakąś przyzwoitą dziewczynę.-Po słowach ojca, chłopak teatralnie przewrócił oczami.
-Carmen przygotowała dla was pokój na górze.
-Dla nas? Będziemy spać w jednym pokoju?
-Jesteście dorośli i nie wierzę, że śpicie osobno.-Kobieta uścisnęła mocno syna, który miał poważne obawy co do reakcji 'jego dziewczyny' na tę wiadomość.

---------------------------------
Ehh dopiero teraz...Wiecie jak miałyśmy ostatnio mało czasu? Do tego dochodzi akademia, na którą jak tylko była chwila robiłyśmy transparent, a przed nią dzisiaj kilka godzin prób. A ja oczywiście trzymając go dzisiaj na 'scenie' sobie zasłabłam. Masakra, wyprowadzało mnie troje nauczycieli, z czego jedna to dyrektorka :') Tak więc przepraszamy i mamy nadzieję, że rozdział się podobał c;
P.S
No jest parę minut po północy, ale możemy uznać to za poniedziałek ;3

Rozdział 9

Między Violettą i Ludmiłą panowała niezręczna cisza, od czasu do czasu przerwana szlochami brunetki. Aż w koncu oskarżona przełamała milczenie.
-Pewnie też myślisz, że to prawda?-Zapytała cicho, podnosząc mokre od łez oczy. Blondynka nie odpowiedziała, tylko zawstydzona przyglądała się czubkom swoich butów, które w tym momencie wydawały się nadzwyczaj interesujące.

-Wiem jak to może wyglądać, ale to nie tak...mogę ci wyjaśnić?...Proszę.-Położyła nacisk na wypowiedziane błagalnym tonem ostatnie słowo. Dziewczyna skierowała spojrzenie na szatynkę i uległa, widząc ją całą roztrzęsioną. Lekko podniesiona na duchu ponownie wyrzuciła z siebie monolog.
-Violu...wszystko wskazywało na to, że nasze oskarżenia są słuszne, nie braliśmy pod uwagę opcji, że byłaś zmuszana. Twoja wersja wydarzeń wydaje się być bardziej realistyczna, ale nie możemy unniewinnić kogoś jedynie na podstawie jego słów...Chcę żebyś wiedziała, że postaram się zrobić wszystko, żeby oczyścić cię z zarzutów...Nie płacz już.-Delikatnie pogładziła towarzyszkę po zdrowym ramieniu, otrzymując w odpowiedzi szczery uśmiech. W tej chwili drzwi do pomieszczenia gwałtownie otworzyły się i w środku pojawili się Leon i Fede.
-Chodź Violetta, jedziemy do domu.
-Leon, nie możesz..-Zaczął poirytowany Włoch, przerywając obdarzony wściekłym spojrzeniem.
-Tak mogę!-Krzyknął, równocześnie łapiąc szatynkę za rękę.
-Leon wiesz jakie są procedury!-Dziewczyna przestraszona krzykami ścisnęła mocniej jego dłoń, tym samym zbliżając się do niego.
-Federico...uspokój się.-Do rozmowy włączyła się blondynka.-...Ja jej wierzę.
-Jasne! Nie rozumiecie jak niebezpieczne może być trzymanie jej w domu?!-Przestraszona brunetka całkowicie schowała się w obejmujących ją ramionach chłopaka, któty głaskał ją uspokojająco po włosach. W tej chwili w biurze pojawiła się Francesca, tzrymającą teczkę wypełnioną dokumentami.
-Co tu się dzieje? Słyszałam was z kilku metrów.-Jej usta wykrzywiły się w niewyraźny grymas na widok dziewczyny w objęciach Leona, który zbierał się by coś powiedzieć.
-Wiem co robię, zaufaj mi Fede. Czy ja cię kiedyś zawiodłem?
-Rób co chcesz, ja cię ostrzegałem.-Po wypowiedzieniu tych słów, rozgniewany wyszedł, trzaskając drzwiami. Leon wypuścił szatynkę z objęć i prowadząc ją przed sobą, opuścił pomieszczenie bez słowa, wprawiając tym Francescę w jeszcze większe zdziwienie. Z pytającą miną zwróciła się do Ludmiły.
-Możesz mi wyjaśnić..?
-Fede jest przekonany, że ona działa razem z mafią. Wyjaśniała mi wszystko i uważam, że jest niewinna. Jak widzisz Leon też.
-Fede może mieć trochę racji. Widać, że owinęła sobie Leona w okół palca, a on jest zbyt dobry, żeby się nad nią nie zlitować.
-Daj spokój Fran. Wiesz jak jest. Po prostu nie podoba ci się to, że on skupia się na niej, nie zwracając na ciebie w ogóle uwagi.
-Nie, ja tylko wyrażam swoją opinię, a ty jak zawsze wymyślasz te swoje historie.
-Nie mam ochoty się już z nikim kłócić, wystarczy mi Federico...
-Dobra koniec tematu. Idziemy na kawę?-Blondynka przystała na propozycję. Znajdując się na korytarzu, niemal zderzyła się z Włochem.
-Ludmiła przesłuchamy go jutro jeszcze raz, może dowiemy się czegoś więcej, przekażesz Leonowi?-Kiwnęła głową na znak zgody i odeszła w kierunku drzwi pisząc SMS.
Szatyn zaparkował samochód, po czym wysiadł i otworzył drzwi od strony pasażera. Po chwili znaleźli się w mieszkaniu.
-Dziękuję.
-Ja tylko zrobiłem to, co do mnie należy. Dobra, chyba musimy ci zmienić opatrunek.
-Jasne, tylko pójdę się odświeżyć.-Będąc w łazience przemyła twarz i rozczesała włosy. Skierowała kroki do salonu, gdzie czekał na nią Leon. Podwinęła rękaw i pozwoliła chłopakowi odwinąć bandaż.
-No nieźle wygląda, niedługo całkiem się zagoi.-Wtedy wymienili między sobą uśmiechy.
-Słuchaj, bo moi rodzice zaprosili mnie na obiad...poszłabyś ze mną?...Wiesz nie chcę cię tu zostawiać samej...Mieszkają jakieś pół godziny drogi stąd.
-Z chcęcią pójdę.
-Tylko jest taki mały problem, bo oni nie pochwalają mojej pracy. No po prostu nie chcą, żebym się narażał na niebezpieczeństwo...Mogłabyś...udawać moją dziewczynę?

Rozdział 8

Po ocknięciu się, zaczęła wylewać z siebie potok słów.
-Nie, to znaczy tak, ale...ja przecież nie musze iść, prawda? Dam sobie tutaj sama radę, a przecież...
-Violetta, nie musisz się go bać. Teraz już ci nic nie zrobi.
-Ja tam nie jestem potrzebna, lepiej jakbym została...-W tym momencie Leon podszedł do dziewczyny i ujął jej dłonie własnymi.
-Chodź.-Poddała się. Wiedziała, że nie może już nic zrobić. Opuściła mieszkanie i ze ściśniętym żoładkiem zajęła miejsce pasażera w samochodzie chłopaka. Całą drogę wpatrywała się w szybę. Jednak nie dostrzegła w niej mijanych krajobrazów miasta, tylko odbicie dziewczyny, którą w tym momencie targało setki negatywnyh myśli. Po opuszczeniu pojazdu, szła obok nie spuszczającego z niej wzroku chłopaka. Miała wrażenie, że z każdym krokiem jej serce bije coraz mocniej. W końcu dotarli do celu. Chłopak nacisnął na klamkę i pozwolił dziewczynie wejść pierwszej. W pomieszczeniu była już Ludmiła, którą poznała wcześniej oraz chłopak, którego widziała wczoraj w domu Leona. Oparła się o ścianę, gdy drzwi się zamknęły. Po chwili zobaczyła, że wszyscy wpatrują się w obiekt za jej plecami. Przestraszona odeszła kilka kroków do przodu, po czym obróciła się w celu spojrzenia na miejsce, w którym stała. To wcale nie była ściana. Tam znajdowało się lustro weneckie, a za nim on. Ten sam, który dwókrotnie probował ją zabić. Obraz, jaki zobaczyła, powoli zaczął przybierać coraz ciemniejszych barw, aż w końcu zrobił się całkowicie czarny.
Podniosła powieki i zdezorientowana rozejrzała się po pomieszczeniu.
-Gdzie...gdzie ja jestem?-Zapytała, gdy dostrzegła wzrokiem Leona, siedzącego za biurkiem. Chłopak odsłonił schowaną w dłoniach twarz. W jego oczach była widoczna złość.
-Dlaczego mi nie powiedziałaś?-Wycedził przez zęby, starając się opanować gniew.
-Co? Ja...
-Co? Pamiętasz wszystko, tak?? Od początku wiedziałaś i myślałaś, że jestem taki głupi!?
-To nie prawda...Ja nie...-Łzy bezsilności powoli zalewały jej policzki.
-Daruj sobie. Członkini mafii! Pewnie chciałaś wyciągnąć jakieś informacje, tak!?
-Leon...-Nie mogła wydusić z siebie ani słowa więcej. Bała się go. Nie wiedziała co teraz może zrobić chłopak, którego zamazaną przez łzy sylwetkę widziała obok siebie. Wtedy szatyn zdał sobie sprawę z tego co robi. Ona nie mogła być do tego zdolna. Nie ta, którą widzi całą roztrzęsioną, kulącą się coraz bardziej z każdym jego słowem. Nie ta, która ledwo uszła z życiem z obydwu spotkań z nimi. To wszystko nie miało sensu. Prawdę znała tylko Violetta, ale doprowadził ją do takiego stanu, że nie będzie w stanie mu powiedzieć. Usiadł ponownie na swoim miejscu.
-Violetta...Przepraszam. Nie chciałem, po prostu mnie poniosło.-Wtedy dziewczyna podniosła wzrok i zobaczył jej pełne smutku oczy.

-Nie...nie masz za co. Ja przypomniałam sobie...ale to było niedawno i bałam się...bałam się, że tak zareagujesz...Nie chciałam tego...Oni mnie zmusili, grozili, że mnie zabiją...i prawie im się udało, ale mnie uratowałeś...Opiekowałeś się mną, a nigdy nikt tego nie robił...od kilku lat musiałam siedzieć z nimi w tych ich kryjówkach...Nie mogłam nic zrobić...-Mówiła swój monolog przerywając kolejną dawką łez, lecz przy ostatnich słowach całkowicie wybuchła płaczem. Chłopak nie chciał jej przerywać, analizując każde słowo. Nie wiedział co o tym myśleć. Wierzył jej, był pewny, że go nie okłamuje, ale nie spodziewał się podobnych odczuć ze strony współpracowników. Chciał zrobić wszystko co w jego mocy, by nic jej nie groziło.
-Wierzę ci Violetta i wolałbym, żebyś na razie została u mnie, dopóki nie złapiemy pozostałych członków mafii.
-N..naprawdę?
-Tak, ale niestety nie mogę sam podjąć decyzji.-W tym momencie usłyszeli dźwięk pukania do drzwi. Uśmiechnął się do niej i poszedł otworzyć. W drzwiach stał Federico, a za nim Ludmi.
-Leon muszę z tobą pogadać.
-Wejdź.
-Wolałbym w cztery oczy.
-Jasne, to my pójdziemy do waszego gabinetu, a Ludmiła zostanie z Violettą, dobrze?-Po przytaknięciu opuścili pomieszczenie i idąc chwilę korytarzem, dotarli do miejsca. W środku usiedli naprzeciwko siebie, a Włoch pierwszy zabrał głos.
-Dowiedziałeś się czegoś? Jaki miała motyw?
-Żaden. Jest niewinna.
-Słuchaj. Wiem, że ją polubiłeś, ale..
-To nie ma nic do rzeczy. Owszem, była razem z nimi, ale została do tego zmuszona. Według mnie to właśnie ona jest najbardziej poszkodowana w tej sytuacji.
-No pewnie, miała dużo czasu, żeby ustalić sobie całą historię, a ty wierzysz w jej bajeczki.
-Przestań. Ufam jej bo jestem pewien, że mówi prawdę. Jeżeli nie byłbym przekonany co do tego, to nie mówiłbym ci o tym. Do czasu wyjaśnienia sprawy zostaje u mnie, jasne?

--------------------------------------
Hejka ;3
Tak, zdaję sobie sprawę, że dzisiaj wtorek (końcówka, ale jest xd), ale normalnie się wyrobić nie mogłam. Ja tak mam, że zawsze zostawiam wszystko na ostatnią chwilę, a później zdążyć nie mogę :'D
No więc rozdziały czasem mogą się pojawiać w te wtorki, ale postaramy się żeby tak nie było c: